Het schrijven van een boek.
*Diepe, theatrale zucht*
Als ik vooruitblik (boeken die ik nog ga schrijven) of terugblik (het schrijfproces van Glazuur en Verkikkerd) lijkt het altijd één groot sprookje. Schrijven is voor mij net zo leuk als films kijken. Alleen bepaal ik tijdens het schrijven wat er allemaal gebeurt en wanneer de poep het busje de ventilator raakt.
Dat is minder makkelijk dan het klinkt. Ik schud niet zo even een boek uit mijn mouw. Er zijn ook huilbuien, scheldpartijen tegen mijn beeldscherm, chocoladecomavreetmomenten en chagrijnige ‘fuck all’-dagen waarop ik alleen maar in bed lig te lezen en doe alsof ik helemaal niet nog driekwart van een boek hoef te schrijven dat in december al naar mijn uitgever moet. Ahum.
De mooie momenten wegen zwaarder dan de onprettige momenten. (Gelukkig maar.) Ik ga het niet met een bevalling vergelijken, want ik ben nog nooit bevallen. Ook ga ik het niet vergelijken met eindelijk weer naar de wc kunnen na een zware verstopping omdat je op vakantie alleen maar raar voedsel hebt gegeten, want dat is ranzig, maar je snapt de strekking. Er zijn momenten waarop je denkt: ‘OMG ik weet dat het móét maar dit lukt me nooit AARGH ik wil stoppen mag ik dood AU’, maar achteraf denk je trots: ‘Wow, dat heb ik toch maar even mooi geflikt. En wat is-ie dik!’ (Het boek, dus. Niet de drol.)
Er zijn veel toffe dingen in het schrijfproces, maar de personages vormen mijn favoriete onderdeel. Ze gaan in mijn hoofd wonen en veranderen in echte mensen. Om compleet schizo van te worden, maar wel erg leuk. Ik denk regelmatig: ‘Wow, dit is echt iets voor Chewy,’ of: ‘O, wacht maar tot Dikke Jikke dit hoort.’ Best erg. Maar nog veel erger: als het boek af is, moet ik afscheid nemen van de personages. Ik bedenk wel wat er allemaal met ze gebeurt na die laatste bladzijde, maar ik kan het niet meer delen met mijn lezers; dat moeten ze zelf invullen. Ik moet stil zijn en doorgaan met een nieuw verhaal, waarin nieuwe personages rondlopen.
Nou, dat heb ik geprobeerd. En de conclusie is dat ik dat niet kan. Nog niet. Ik kan geen afscheid nemen van Lucy en haar nerds. Er liggen nog te veel avonturen voor ze in het verschiet om ze nu de rug toe te keren en alles maar aan jou als lezer over te laten.
Dus.
Je wist al een tijdje dat ik bezig ben aan boek 3.
Nu weet je ook dat het een vervolg wordt op Verkikkerd.
AAH IK BEN ZO BLIJ DAT IK ER NIET MEER GEHEIMZINNIG OVER HOEF TE DOEN VANAF NU!
PS: Vragen? Stel ze! 🙂
Geef een reactie