Pino op het Boekenbal

Ik was bij het Boekenbal! Voor de tweede keer *gilt en rent een rondje* Voor Viva.nl schreef ik een blog over hoe mijn avond verliep. Lees hem hier en bekijk de foto’s van deze toffe avond 🙂

‘Gala is gala. Dat betekent een lange jurk, dus hang die maar terug,’ zei Lysanne, met een strenge blik op de regenboogkleurige cocktailjurk die ik uit het rek trok. Nu ik in mijn democratisch gekozen fluffy blauwe galajurk pasje voor pasje richting rode loper schuifel, kijk ik echter eens om me heen. Ik geloof dat ik de dresscode ‘gala met sterallures’ iets te serieus heb genomen. Dat cocktailjurkje had best gekund. Met op elkaar geklemde kaken stuur ik Lysanne een gesproken berichtje: ‘Ik sta nu in de rij en ik ben de énige in gala. Verder draagt iedereen korte jurkjes.’ Achter me schiet Hedda in een lachstuip. Zij wel, in haar gave groene jurkje tot boven de knie.

Stil maar, innerlijke nerd
Maar goed, ik heb nu eenmaal al een gigantische, opvallende blauwe bruidstaart aan. Met een blik op de verklede mascottes van het Boekenbal betreurt mijn innerlijke nerd het heel even dat ik niet als Wookiee ben gekomen, maar dat duurt slechts tot het moment waarop ik de binnentemperatuur in de Stadsschouwburg voel. Iemand schuin voor me wijst naar een Stormtrooper en roept: ‘Wat leuk, een witte Darth Vader!’

WEET JE NIET WIE IK BEN!
‘Jas uit, jas uit,’ sist Febe me toe voordat we de rode loper betreden. Ze heeft gelijk; nu ik per ongeluk toch een van de opvallendste jurken van de avond draag, kan ik ‘m net zo goed flaunten. De jas is net uit als achter me klinkt: ‘Meisje in de blauwe jurk! Hallo! Draai je eens om!’ Ik gehoorzaam en word direct verblind door een flits. Direct richt de fotograaf ernaast zijn lens ook op mij. Ineens klinkt het op de rode een paar bizarre seconden lang alleen maar: ‘Hallo! Blauwe jurk! Ja, even hierheen kijken! Ja, prachtig! Fijn!’ Het duurt totdat Peter Buwalda achter mij verschijnt. Net als ik weer verder wil lopen, vraagt een vrouwelijke fotograaf: ‘Enne, wie ben jij?’

Aan te spreken of niet aan te spreken, dat is de vraag
Het voorprogramma was dit jaar supertof, met Vincent Bijlo, Tangerine, Spinvis en – fuck yeah – Lee Towers. We zaten op de tweede rij en dus bijna ín zijn kunstgebit. De rij bij de muntjes is iets om minder enthousiast over te zijn. Overal klinkt geklaag in de trant ‘stomme muntjes, het is hier toch geen festival’, vlak voordat er voor honderd euro aan blauw plastic goud wordt ingeslagen. Gelukkig kan ik me in de rij bezighouden met de prangende vraag of ik Carice van Houten vlak naast me nou wel of niet moet aanspreken (het werd ‘niet’, dat begrijp je). Andere mensen die ik niet heb aangeklampt voor een praatje, wegens ‘geen idee wat ik zou moeten zeggen’: Halina Reijn, Tommy Wieringa en Arie Boomsma. Al heb ik die laatste wel in zijn wang geknepen op de dansvloer. Iets met een weddenschap en bier.

Facebookvriendjes
Extra gratis leuk zijn de mensen die me aanklampen en vragen: ‘Dus het is deze jurk geworden?’ En die me dan blijken te volgen op Twitter of Facebook. De eerste keer dat ik me naar de wc waag (want ik verklap je: dat is nogal een operatie met zo’n jurk) word ik bij het verlaten van het hokje onthaald met veel gegil: ik heb per ongeluk mijn facebookmattie Lotte Hagen gevonden. In het echt! AAAH!

And it’s 95 degrees in the shade
De muziek is goed en iedereen gaat dan ook helemaal los op de bloedhete dansvloer. Ik voel hoe mijn gezicht langzaam van mijn schedel smelt en besluit dat het tijd is om naar huis te gaan.Onderweg naar de uitgang doe ik nog een kort dansje met meneer Buwalda en gaat er iemand met haar volle benaaldhakte gewicht op mijn grote teen staan, zodat ik nu een prachtig blauw aandenken aan het 79ste Boekenbal heb. Aan die laatste persoon: I will look for you, I will find you and I will kill you.

Broodje worst
Tijdens het wachten op mijn lift verorber ik een broodje worst (want HONGER!) en net op dat moment duiken Astrid Harrewijn en Michael Berg op. Betrapt! De foto als bewijs. Ik haal de langste bewaker bij de deur nog over een mooie plaat voor me van het plafond te tillen, maar hij kan er net niet bij. Dus aller-aller-allerliefste Stichting CPNB, als jullie de grote plaat van Pluto nog hebben: ik houd me aanbevolen! O, en natuurlijk ook voor een kaartje voor volgend jaar. Het was weer awesome.

Groetjes van die blije blauwe galataart