Matzwart papier omhult het rechthoekige pakket, dat iets langer is dan mijn onderarm. Bovenop dansen lila en witte lintjes, maar geen van dat alles is de reden waarom ik Lysanne achterdochtig aankijk. Dat is namelijk de Christine Le Duc-sticker die erop prijkt. Lys beantwoordt mijn blik met een duivelse grijns. ‘Toe maar, maak open dan!’
Matzwart papier omhult het rechthoekige pakket, dat iets langer is dan mijn onderarm. Bovenop dansen lila en witte lintjes, maar geen van dat alles is de reden waarom ik Lysanne achterdochtig aankijk. Dat is namelijk de Christine Le Duc-sticker die erop prijkt. Lys beantwoordt mijn blik met een duivelse grijns. ‘Toe maar, maak open dan!’
Knalroze trilvriend
Ik ben jarig – eindelijk – en op een bloedhete zaterdag vier ik het voor mijn vrienden. Toen Lysanne vroeg: ‘Wat wil je?’, heb ik geloof ik geantwoord dat het niet uitmaakte, als het maar iets met een konijntje was. En nu sta ik waarschijnlijk op het punt een knalroze vibrator met een konijntje erop uit te pakken. Noem me preuts, maar daar weet ik me geen houding mee te geven.
Tijd rekken
Ik overweeg mijn opties op het balkon vol visite. Dan zeg ik schoorvoetend: ‘Ik denk dat ik even naar binnen ga…’ ‘Hoezo?’ vraagt Lisje B. ‘We komen er echt wel achter wat het is, hoor!’ Ik bijt op mijn lip. Spannen die twee soms samen? Tergend langzaam pulk ik het plakband los. Heel voorzichtig, zodat het papier niet scheurt. Niet dat ik het opnieuw wil gebruiken, ik probeer simpelweg tijd te rekken. Ik geef mensen de tijd om me te bellen. Ik geef Guus en Whopper de tijd om een terroristische aanslag te beramen in hun konijnenhersentjes. Wat dan ook, als ik maar een goed excuus heb om weg te lopen.
Uitgekookt
Een hoekje van het cadeau onder het pakpapier komt in zicht. Een grijze doos. Er staat iets op. Toch nieuwsgierig trek ik het papier er helemaal af. Lysanne barst in lachen uit, en met haar iedereen op het balkon. ‘Je had je eigen gezicht moeten zien,’ brult ze. Ik lach schaapachtig mee. In mijn handen ligt een langwerpige doos met daarop foto’s van het gloednieuwe kookgerei dat erin zit: spatel, opscheplepel, andere dingen waarvan ik de naam niet weet. Opgelucht bedank ik mijn vriendin. En als ik veilig binnen ben, check ik natuurlijk voor de zekerheid nog even of ze geen double psych met me uithaalt.
De doos bevat zoals het plaatje belooft gelukkig alleen maar kookgerei.
En niets met konijntjes.
Deze blog verscheen op 25 juli 2014 op Viva.nl.
Geef een reactie