Zo, nu kan ik niet meer terug. De afspraak bij de kapper is gemaakt: morgen om 14:00 uur wordt er een flink stuk van mijn vlecht geknipt om te doneren aan Stichting Haarwensen. Stiekem vind ik het wel echt een beetje spannend!
Zo, nu kan ik niet meer terug. De afspraak bij de kapper is gemaakt: morgen om 14:00 uur wordt er een flink stuk van mijn vlecht geknipt om te doneren aan Stichting Haarwensen. Stiekem vind ik het wel echt een beetje spannend!
Al sinds ik voor het eerst las over Stichting Haarwensen, wist ik dat ik een keer haar ging doneren. Kinderen die kaal zijn geworden door een medische behandeling of een andere oorzaak kunnen van deze stichting een pruik van echt haar krijgen, zonder dat de ouders daar kosten voor hoeven maken. Want een pruik is dúúr! Kijk alleen maar naar hoeveel extensions kosten – en dat is niet eens een hele pruik.
Een oud-klasgenootje dat leukemie had, vertelde me eens dat ziek zijn extra erg is als mensen het aan je kunnen zien. ‘O, die heeft een kale kop, die zal wel kanker hebben.’ Mensen staren, ook als ze het niet van plan waren.
Ik wil door mijn haar te doneren de zorgen van deze kinderen helpen verminderen. Al is het maar een beetje. Al is het maar de buitenkant. Je hebt verdorie al genoeg gedoe als je ziek bent.
Toch heeft het een tijdje geduurd voordat ik de afspraak maakte. Ik ben blij dat ik heb gedaan heb, maar het kostte me wel wat moeite. Natuurlijk: het is maar haar en het groeit vanzelf weer aan. Bovendien is het niet alsof ik vanaf morgen met een pagekoppie door het leven ga (dat is denk ik ook een look die ik echt niet kan laten werken). Toch moest ik even over een mentale drempel stappen.
De eerste stap die ik nam was gewoon aan iedereen vertellen dat ik mijn haar ging doneren. Eerst werd daar wat sceptisch op gereageerd, vooral toen er vervolgens maanden overheen gingen waarin ik mijn haar alleen maar liet groeien in plaats van de schaar erin te laten zetten.
Toen besloot ik dat ik het voor mijn Griekenlandvakantie wilde doen. Ten eerste omdat ik dan een duidelijke deadline had, maar ten tweede ook een beetje vanwege een egoïstische reden. Lang haar is namelijk best mooi, maar het is ook gigantisch warm. En als ik daar straks twee weken lang 36 graden moet overleven met zo’n bos haar die aan mijn rug en schouders plakt, kan ik net zo goed mijn winterjas aantrekken.
Ik heb mijn haar maandenlang laten groeien, maar morgen neem ik afscheid van minstens 25 centimeter. Waarschijnlijk laat ik het tot op mijn schouders afknippen (en zoals je ziet kan mijn pony ook wel een snoeibeurt gebruiken).
Ik hoop dat ik iemand blij kan maken met mijn haar. Iemand die het harder nodig heeft dan ik. I’ll keep you posted!
Liefs,
Lis
Geef een reactie