‘Je moet niet zo hard slaan,’ zegt Lau.
‘Als ik niet hard sla, gaan ze niet dood,’ verdedig ik mijn tactiek.
‘Er is een subtiel verschil tussen ze doodmaken en ze helemaal uit elkaar laten splashen waardoor we de vlek nooit meer uit het behang krijgen.’ Hij trekt zijn wenkbrauw quasi-streng op. ‘Dat weet je wel, hè?’
‘Je moet niet zo hard slaan,’ zegt Lau.
‘Als ik niet hard sla, gaan ze niet dood,’ verdedig ik mijn tactiek.
‘Er is een subtiel verschil tussen ze doodmaken en ze helemaal uit elkaar laten splashen waardoor we de vlek nooit meer uit het behang krijgen.’ Hij trekt zijn wenkbrauw quasi-streng op. ‘Dat weet je wel, hè?’
Oergenoegen
Ik ben bij ons thuis altijd degene die vliegen mept. Ten eerste omdat ik een primitief genoegen haal uit het aan gort slaan van zo’n irritant zoemend beest dat vroeger een made was aan gort te slaan. Ik kan een compleet project maken van de kamer zorgvuldig van vliegen ontdoen. Lau heeft daar het geduld niet voor; die mept één keer en gooit dan de vliegenmepper op tafel.
Die vlek is de vlieg
De tweede reden is simpelweg omdat ik bij ons thuis in één oogopslag kan zien wat een vlieg is en wat vroeger een vlieg was, maar inmiddels alleen nog maar een vlek. Zelfs zonder bril weet ik precies te vertellen welk van de wazige zwarte vlekken op de witte plafondvlek de levende vlieg is. Want ja, ik sla inderdaad in mijn enthousiasme vaak iets te hard. Die coördinatie en beheersing die ik Lau zie toepassen als hij zacht, doch stevig een vliegend insect naar de eeuwige jachtvelden stuurt, schijn ik zelf niet te bezitten. Ik heb maar twee standen: een zacht aaitje of full-on Rambo. (Dit geldt gelukkig alleen voor het vliegenmepgedeelte van mijn leven. In de overige gebieden bezit ik wel enige subtiliteit.)
Niet aaien
Als ik zachtjes probeer te doen om ons toch al supersmoezelige behang te ontzien, rolt de vlieg versuft om en stijgt dan vrolijk weer op. Dus rest mij maar één optie: al mijn kracht in de strijd gooien, alsof ik tennis tegen Serena Williams. ‘Het is een vlieg, geen neushoorn,’ roept Lau dan, maar ik ben inmiddels een pro in het negeren van zijn irritatie over mijn mepkracht.
Foutje, gespankt
Alleen zat er gisteren eentje op mijn computerbeeldscherm en in een vlaag van verstandsverbijstering ging ik dat zachte oppervlak wild te lijf met de vliegenmepper. Naast een spectaculair uit elkaar gespat insect, zat er ineens ook een permanente vlek in de rechterbovenhoek. Oeps. Ik moet echt niet zo hard slaan.
Beeld: Vinoth Chandar
Deze blog verscheen op 10 augustus 2014 op Viva.nl.
Geef een reactie