Als ik zeg dat dit een bewogen week was, maak ik nogal een understatement. Per dag pingpongde de sfeer heen en weer, van hoogtepunt naar dieptepunt en weer terug.
Als ik zeg dat dit een bewogen week was, maak ik nogal een understatement. Per dag pingpongde de sfeer heen en weer, van hoogtepunt naar dieptepunt en weer terug.
Dag, opa
Om de heftigste gebeurtenis er meteen maar in te koppen: op de respectabele boks-ouwe-waardige leeftijd van 90 jaar overleed Laurens’ opa deze week. De laatste twee jaar waren niet zoals hij ze van tevoren zelf gekozen zou hebben, want als dat het geval was geweest dan hadden ze één heel belangrijk component bevat dat nu ontbrak: oma. Opa vond er zonder haar niks meer aan en kneep er zelf dus ook maar tussenuit. Ach, geef hem eens ongelijk. Het was goed. Het was klaar.
Beter dan het Boekenbal
‘Nee, ga maar gewoon naar je feestje,’ zei Lau. Ik twijfelde. Kon ik het wel maken om me na het nieuws van een overlijden op te doffen en aan de andere kant van het land feest te gaan vieren? Onder het mom ‘doe het goed of doe het niet’ heb ik het samen met Lisje B enorm naar mijn zin gehad op het lanceringsfeestje van Elly’s Choice, een nieuw ebookinitiatief. Het was misschien wel het chicste feestje waar ik ooit geweest ben. Beter dan het Boekenbal, want 1) er was een open bar, dus mijn hele avond viel samen te vatten in de woorden: ‘Wat is dat wat zij heeft? O, doe mij dat ook maar,’ en 2) er waren minder mensen, dus durfde ik nu eindelijk schrijfheldin Saskia Noort aan te spreken. We hebben kort gekletst, vooral over hoeveel pijn onze voeten deden van het staan op hoge hakken, maar hé, er is een pic, so it happened.
‘s Nachts strompelden Lisje B en ik ongegeneerd met onze schoenen in de hand op kousenvoeten terug naar haar huis. Zelfs die ene zwerfster bij de tramhalte vond ons maar raar.
Twee boeken tegelijk
Donderdag legde ik eindelijk de laatste hand aan de synopsis voor een compleet nieuw boekidee, dat ik opstuurde naar mijn redacteur. Op dit moment ben ik twee boeken tegelijk aan het schrijven en ik kan je zeggen: dat is heel chaotisch, maar ook ontzettend leuk.
Verhuisdoos
Vrijdag stonden we om half 10 ‘s ochtends voor de deur van vriendin Lys om haar heel Groningen door te verhuizen. Toevallig hadden we de drukste dag ooit uitgekozen en dus zwaaiden we haar pas om half 10 ‘s avonds weer uit, twaalf volle uren nadat we waren begonnen. Mijn voeten, die al pijn deden van het chique feestje, namen me dat niet in dank af. Maar Lys kan aan een heel nieuw hoofdstuk beginnen in haar nieuwe stulpje. Voor het eerst hoeft ze het met helemaal niemand te delen. Geen studentenhuis meer, maar een eigen studio. We worden zo volwassen allemaal.
Opa’s laatste feestje
En vandaag (als deze blog online komt is dat al gisteren) vierden we het laatste feestje van Laurens’ opa. Het zou regenen, maar onverwachts scheen toch de zon. We haalden hem thuis op en brachten hem naar het crematorium. Er was geen cake, wel koekjes (van eigen deeg, zei de begrafenismeneer). Daarna gingen we met de hele familie een hapje eten. Het was geen verdrietige bijeenkomst; het voelde eerder als een afronding. En zoals een niet nader te noemen oom het tijdens de plechtigheid al bondig samenvatte: ‘Ik heb aan één glaasje niet genoeg!’
Waar zijn die slingers?
Het was een maffe week en ik weet het nu zeker: zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Zonder verdriet geen plezier. Soms moet je iets verliezen om te beseffen hoe goed je het hebt. Ieder nieuw hoofdstuk in het leven komt met ups en downs, maar laten we nieuwsgierig pagina’s om blijven slaan om te zien wat de volgende bladzijde ons brengt. En zelfs als je heel lang leeft is het leven nog te kort, dus laten we in godsnaam feestjes vieren en dansjes doen met de mensen die belangrijk voor ons zijn.
Beeld bij blog: Alan L
Deze blog verscheen op 31 augustus 2014 op Viva.nl.
Geef een reactie