Guus is dood. Een week geleden hebben we haar moeten laten inslapen, toen we net een dag terug waren van vakantie. Toen we thuis kwamen was ze al niet zo actief als anders, maar de volgende ochtend, op zondag, zat ze met haar kopje in haar nek en haar rug bol van de pijn. Ik vermoedde een verstopping (daar moet je snel bij zijn bij konijntjes) en belde de spoeddierenarts, die zei dat we een uur later langs konden komen.
Guus is dood. Een week geleden hebben we haar moeten laten inslapen, toen we net een dag terug waren van vakantie. Toen we thuis kwamen was ze al niet zo actief als anders, maar de volgende ochtend, op zondag, zat ze met haar kopje in haar nek en haar rug bol van de pijn. Ik vermoedde een verstopping (daar moet je snel bij zijn bij konijntjes) en belde de spoeddierenarts, die zei dat we een uur later langs konden komen.
Spuitje
Zodra Guus ineengedoken op de ijzeren tafel zat en de dierenarts met haar behandschoende handen aan haar buik voelde, zakte de moed me al in de schoenen. De dierenarts keek zorgelijk. ‘Hoe oud is ze?’ Die vraag konden we niet echt beantwoorden, want toen we haar uit het asiel haalden wisten ze daar ook niet wat haar precieze leeftijd was. Verder dan ‘een oud beestje’ kwam niemand. De dierenarts zuchtte. ‘Ik weet dat het een vervelende beslissing is om te maken op de zondagochtend, maar ze is op. We kunnen haar het best laten gaan.’
Niet meer zo blij en gezond
En zo kwam het dat we Guus een jaar nadat we haar uit het asiel hadden gehaald een spuitje moesten geven. Ze was in dat jaar bij ons veranderd van een schichtig en mager beestje in een goed doorvoed konijn dat zelfs af en toe met ons wilde kroelen. Nu lag ze op haar zij op de tafel. Het vechten tegen die handen op haar lijf had ze al opgegeven. Na een laatste keer naar adem happen, verdween binnen een paar seconden het licht uit haar ogen. Een paar maanden eerder had mijn eigen dierenarts nog gezegd dat Guus eruitzag als een ‘blij en gezond konijntje’.
Handgeschreven kaartje
‘Je hebt ook post,’ zei Lau woensdag. Hij stak me een roomwitte envelop toe. De kaart die erin zat had dezelfde kleur. Op de voorkant stonden alleen een paar zwarte afdrukken van dierenpootjes. Verbaasd sloeg ik hem open. Hij was van mijn dierenarts, die het nieuws blijkbaar van de spoeddierenarts te horen had gekregen. Sterkte met het missen van je konijntje Guus! stond erin geschreven. Mijn ogen begonnen spontaan weer te branden en voor ik het wist gleed er een warme traan over mijn wang.
Méér dan marketing
Het kan me niet schelen dat het misschien enkel onder het kopje ‘klantenbinding’ valt; ik vind het zó lief. En ik geloof trouwens niet dat het alleen maar marketing is. Als ik zie hoe zachtaardig en handig mijn dierenarts is met mijn konijnen, weet ik zeker dat ze echt houdt van de dieren in haar praktijk. Zelfs Guus, die kon bijten als een krokodil, wist ze rustig te houden terwijl ze haar een inenting gaf of haar nageltjes knipte. Zodra we een lief nieuw vriendinnetje voor Whopper hebben gevonden, gaan we meteen langs onze dierenarts voor een voorstelrondje. En een Algemene Periodieke Konijnenkeuring, natuurlijk.
Deze blog verscheen op 26 augustus 2014 op Viva.nl.
Geef een reactie