Ik ben dol op feestjes. En eten. En boeken. En drankjes. En gezellige, lieve mensen om dat alles mee te delen. Gisteren bevatte al die ingrediënten. Ik ga niet meer zeggen dat het ‘misschien wel de leukste dag van het jaar’ was, want dat heb ik dit jaar bij de helft van de dagen geloof ik al gezegd, maar de boekpresentatie van Schrijven kreng! was in ieder geval een dag om nooit te vergeten <3

Na de gigantische gekte die de presentatie van Verslingerd eind mei met zich meebracht, leek het me leuk om het deze keer klein te houden. Niet op de laatste plaats omdat het de TWEEDE boekpresentatie is die ik dit jaar heb voor een eigen boek. Woah! Ik had nog nooit een boekpresentatie op mijn eigen uitgeverij gehad, dus deze keer was het tijd voor een klein, besloten boekfeestje bij Luitingh-Sijthoff. Superknus, zo vlak voor Sinterklaas.

Winterse gezelligheid

Om me een handje te helpen met de knusheid binnen, draaide december de temperatuur gisteren speciaal voor mij een stukje omlaag. Vriespunt? Daar kunnen we onder! Alle halfbevroren mensen die binnenkwam konden zich lekker opwarmen met thee, koffie en een Schrijven kreng!-tompouce. HOE SCHATTIG IS DIE!

Zenuwachtig? Wat is dat?

‘Ben je zenuwachtig?’ vroeg mijn halve vrienden- en familiekring me overdag. Nou… eigenlijk niet. Tot mijn eigen grote verbazing keek ik alleen maar heel erg uit naar het praatje dat ik ging houden. Ik was voor zo’n beetje de eerste keer in mijn leven totaal niet bang om een flater te slaan. Wat enorm hielp was dat ik afgelopen weekend drie dagen lang workshops had gegeven aan een zaal van 50 meisjes op I LOVE BEAUTY, dus vergeleken daarmee was een middagje met tompouce en bubbels samen met mijn vrienden, familie en een paar lieve bloggers niet iets waarvoor ik mijn hand omdraaide. Zelfs op het laatste moment kwamen er geen zenuwen, alleen maar blije kriebels.

Kopen kreng!

Jill, Hedda, Ilona en de andere Sij-tofferds hadden de ruimte hartstikke leuk versierd, met een hele rij van mijn boeken (een soort ‘hall of fame’) en een stapel boeken met daarbij de duidelijke boodschap: ‘Kopen kreng!’ I love it, haha.

‘Want dat kan ik blijkbaar’

Hedda heette iedereen welkom en vertelde over de eerste keer dat zij Schrijven kreng! las, en dacht: ‘Nou, nu moet ik ook maar een boek schrijven. Want ik kán dat blijkbaar.’ Dat was het moment waarop ik besefte dat dit maar gewoon echt een boek moest worden. Daarna gaf ze het woord aan mij – het moment waarop ik normaal een gierende nervous breakdown krijg, maar nu was ik alleen blij en heel druk – maar dat ben ik altijd. Geloof me, dit was mijn versie van ‘zen’.

Masterklets

Ik kletste een eind in het wilde weg zonder ook maar een beetje op de tijd te letten. Het heette een ‘masterclass’, dus ik vond dat het best een beetje lang mocht duren. Gelukkig had ik mijn pauperpoint om me aan vast te klampen als ik weer eens dreigde de draad van mijn eigen verhaal kwijt te raken. Laatst heb ik ontdekt dat dat komt doordat ik aan verhaal-ception doe: een verhaal in een verhaal in een verhaal, en voor je het weet ben je een halfuur verder en heb je geen idee meer hoe je op dit onderwerp terecht kwam.

We treden ook op op feesten en partijen

Na mijn blije gebabbel wilde mijn moeder graag nog wat zeggen, omdat ik het boek aan haar, pap en Frank had opgedragen: mijn drie ouders, die me godzijdank altijd hebben geleerd dat ‘anders’ geen synoniem is voor ‘fout’. Ik had mam al gewaarschuwd dat ik geen anekdotes wilde horen van voordat ik zindelijk was, maar gelukkig had ze genoeg andere verhalen waar iedereen om moest lachen. Ik stiekem ook wel. Achteraf gaf ze me op mijn kop dat ik van haar speech een soort komische act had gemaakt door overal op te reageren, maar hé, het was mijn avond, dus ik mocht dat. En ik wil alleen de blauwe M&M’s en de beste kleedkamer. //Diva-modus uit

Marlies de mooimaakster

Nadat mijn moeder iedereen had ingelicht over hoe ik vroeger deed alsof ik kon lezen met mijn Lekturama-boekjes en een stuk slechter was in cijfers en klokkijken, vooral in de puberteit, besefte ik dat er nóg iemand was die een bedankje verdiende. Marlies Visser, die het hele boek heeft vormgegeven! Zonder Marlies was het alleen maar een boek met tips en gekke verhalen, maar nu is het echt een mooi boek dat ik op dit exacte moment naast me heb liggen zodat ik het kan aaien als ik daar zin in heb. No shame!

Zere voeten van het wachten

Eindelijk uitgebabbeld, kon iedereen de benen strekken in de gigantische rij die voor de signeertafel ontstond. SORRY! Ik probeer het altijd kort te houden, maar na deze vierde poging zal ik moeten concluderen dat ik daar gewoon heel slecht in ben. Ik wil met iederéén de hele avond kletsen en lachen.

‘Mag ik je oma adopteren?’

Oma kreeg uiteraard even voorrang om een stapel boeken te laten signeren. Ze was trouwens erg populair. Minstens drie mensen hebben aan me gevraagd: ‘Mag ik je oma adopteren?’

Uiteindelijk heb ik mijn oma weggegeven aan Marie Lotte, mijn partner in stippels (en kopjes koffie). Ze heeft beloofd goed voor haar te zorgen en haar terug te brengen als ze haar zat wordt.

Mijn lieve vriendin Lisje B was er ook, samen met haar mama. Aaah, zo gezellig. Nadat we met z’n tweeën naar Milaan waren geweest en ik me in ons benauwde anderhalfpersoonsbed als een soort wurgslang om haar heen wikkelde EN ZE NOG STEEDS VAN ME HIELD, wist ik dat dit meant to be was.

Familievoordeeltjes (of nou ja, eigenlijk niet)

Het eind van de rij kwam in zicht! Mijn familie staat altijd helemaal achteraan, geen idee hoe dat komt, haha. Ik moet echt beter voor ze zorgen! Dan ben je familie van de schrijfster, moet je alsnog drie kwartier staan verpieteren in die rotrij, haha. Gelukkig weten ze wel dat ik ze heel erg waardeer (ik draag boeken aan ze op en zo). Ik vond het ook héééél fijn dat Wim en Angelica er waren <3

Blogbabbels

Lekker babbelen met de aanwezige bloggers. Ik vind het altijd zo leuk om te zien welk gezicht er schuilgaat achter de blog. Bij boekenblogs zijn dat vaak ook nog meerdere gezichten, dus dat maakt het extra leuk! In het begin was het een soort sport om te onthouden wie ook alweer wie was, maar inmiddels zijn er zoveel ‘oude bekenden’ dat ik vaak niet eens meer na hoef te denken over namen.

Ik ben géén alcoholist

Lamme arm! Maar wel heeeeel blij aan het eind van de avond. Ik heb weer hele verhalen in iedereens boeken geschreven. O, en een paar gratis konijnen uitgedeeld. Bij Tedje tekende ik er zelfs een wijnglas naast, met de mededeling: ‘Anders heeft hij het niet gezellig.’ Want het leuk hebben zonder wijn is natuurlijk onmogelijk. Geweldig, Lis, fantastische manier om jezelf neer te zetten als een alcoholist. *zucht*

Thee met Nick

Na alle blijheid en drukte gingen Lau en ik samen wat eten bij Café George, schuin tegenover de uitgeverij. Mijn neefje Nick kwam ook nog langs toen we ons toetje net ophadden om tussen zijn scriptie door tóch nog een beetje mijn nieuwe boek met ons te vieren. We deden gezellig nog een kop verse muntthee (of ’takkenthee’, zoals Lau het noemt). Ik mag trouwens eigenlijk geen ‘neefje’ tegen Nick zeggen, want hij is bijna afgestudeerd en gaat binnenkort een halfjaar in Australië studeren. Best een volwassen neefje, dus! 😀

Fabeltastisch

Ik heb een fabelachtige avond gehad. Het deed me ook echt goed om van meer mensen dan alleen mezelf te horen dat de presentatie leuk was. Ik bedoel, het is best prettig dat ik het niet alleen leuk vind om wat in de ruimte te kletsen, maar dat mensen het ook daadwerkelijk leuk vinden om naar te luisteren.

Blijheid en foto’s

Iedereen die er was: heel erg bedankt voor jullie liefheid en blijheid. Alle Sij-tofferds, bedankt voor jullie inzet (altijd) en de lekkere taartjes! En de foto’s zijn ook een verhaal apart. Viel het jullie ook op dat ze zo MOOI zijn? Dat komt omdat ze gemaakt zijn door een ekte ekte fotograaf. Bedankt, Jeroen Mies! Ik heb de foto’s die hij heeft geschoten klikbaar gemaakt, zodat je meteen doorgaat naar zijn website. Doen, hoor!

Bijna boek 5!

Ik zal niet te lang doen over deze blog, want over een halfjaar (!!) sta ik alweer ergens mijn vijfde boek te presenteren. Ik heb daar trouwens leuk nieuws over, maar dat ga ik nog maar even bewaren voor het nieuwe jaar. Ik weet namelijk niet of zoveel blijheid nog in dat laatste restje 2014 past.

Liefs,

We slingerden gisteren Schrijven kreng! de wereld in