*PIEP-PIEP-PIEP-PIEP!*

Met een geluid dat nog het meest klonk als ‘meuurghh’ tilde ik mijn hoofd een stukje van het kussen, om te zien waarom mijn mobiel zoveel herrie maakte terwijl het nog pikkedonker in de kamer was. Op het scherm, dat zo fel oplichtte dat het zeer deed aan mijn branderige ogen, stond heel groot: ’02:15 uur: WAKKER WORDEN, RADIO 1!’

*PIEP-PIEP-PIEP-PIEP!*

Met een geluid dat nog het meest klonk als ‘meuurghh’ tilde ik mijn hoofd een stukje van het kussen, om te zien waarom mijn mobiel zoveel herrie maakte terwijl het nog pikkedonker in de kamer was. Op het scherm, dat zo fel oplichtte dat het zeer deed aan mijn branderige ogen, stond heel groot: ’02:15 uur: WAKKER WORDEN, RADIO 1!’

O ja, dat is ook zo, dacht ik – vandaag kom ik op de radio. Vorige week werd ik gebeld door Linda, de regisseur en producer van VROEG op Radio 1. In oktober belde Deborah, de host van VROEG, al met me om te vragen hoe de luisteraars het best een boek konden schrijven, en nu wilde Linda weten of ik het zag zitten om nog eens in de uitzending te horen te zijn. Maar nu een heel uur. En fysiek aanwezig in de studio.

Ik hoefde er maar heel even over na te denken, want kom op: hoe tof is het om een uur lang bij Deborah aan te schuiven en samen met haar te babbelen over boeken? Goed, het was een beetje vroeg. Maar dat zou ik wel overleven.

Fris en fruitig

Uiteraard rekende ik niet mee dat ik naast het uur dat ik nodig heb om fatsoenlijk wakker te worden, ook nog anderhalf uur reistijd zou hebben naar Hilversum. Dat betekende dat de wekker netjes op 02:15 stond en ik drie uur nadat ik in slaap was gevallen alweer ruw uit mijn rust getrokken werd. Toen ik onder de douche stond, besloot ik te blijven staan tot dat draaierige gevoel in mijn hoofd weg was, tot ik na een kwartier besefte dat het niet weg zou gaan. Gelukkig kon ik mezelf ervan overtuigen dat ik heus wel hartstikke wakker was met behulp van een kop koffie en een flinke laag make-up. In het schemerduister leek het serieus nog wel wat.

Net niet door rood

Iets na 03:15 uur zat ik in de auto. Bij het uitrijden van Helmond moest ik wachten voor een rood stoplicht. Nu heb ik geen moeite met het naleven van de verkeersregels: rood is stoppen. Maar ik heb wel moeite met het naleven van dat rode licht als er NIEMAND ANDERS OP DE WEG IS. Ik heb een volle anderhalve minuut staan overwegen om door rood te rijden, en net toen ik besloot dat dat de beste optie was, sprong het licht op groen. Ook goed.

Geen kip op de weg

Na een rit waarbij ik heerlijk hersenloos de middelste baan kon aanhouden omdat ik toch alleen maar vrachtwagens tegenkwam, arriveerde ik op het Mediapark. Nu word ik altijd een beetje zenuwachtig van het Mediapark. Ik ben er slechts drie keer geweest, maar alle drie de keren ben ik hopeloos verdwaald en moest ik in complete paniek iemand bellen omdat ik anders te laat (of helemaal niet) kwam. Dit bezoek was geen uitzondering op die regel. Gelukkig is iedereen om 04:45 uur ’s ochtends heel geduldig, omdat ze prima snappen dat je hersenen nog niet helemaal werken.

Grensverleggende Matrasvrouw

Linda haalde me op en begeleidde me naar boven, naar een superknusse radiostudio. Deborah zat al sinds 04:00 uur VROEG te presenteren (het is echt niet voor niets met hoofdletters; ik voelde me inmiddels half mens, half matras). Toen ik tijdens het nieuws in de studio ging zitten, voelde ik even een kriebeltje van zenuwen, maar tot aan dat moment had ik er alleen maar heel veel zin in gehad. Conclusie: als je maar vaak genoeg dingen doet die je eigenlijk helemaal niet durft, wordt het vanzelf minder eng om je grenzen te verleggen.

Een uur voorbij? Nu al?

Waar ik vooraf wat angstig was geweest dat een uur wel héél lang was om samen met Deborah vol te kletsen, zei ze tijdens het derde liedje tegen me: ‘Het zit er al bijna op! Nog tien minuten.’ Verward keek ik op de klok. Whut? Was dat eindeloos lang lijkende uur echt zo snel omgevlogen, terwijl we maar drie liedjes hadden gedraaid en verder alleen maar aan het woord waren geweest? Ja, blijkbaar. Over de muziek gesproken: die mocht ik zelf uitkiezen! Ik ging voor Come On Down van Sunday Sun, die onbewust de soundtrack van mijn vijfde boek verzorgen met hun album, The Bones Of You van Elbow, wat ik zo’n beetje het mooiste Elbow-nummer ooit vind, en Mr. Medicine van Eliza Doolittle: mijn blije zomerliedje.

Lachend terug mijn bedje in

Na de uitzending namen we afscheid en begon ik met een brede grijns aan de terugreis naar Helmond. Om 08:00 uur rolde ik superhappy en totaal uitgeput mijn bed in, waar ik tot het middaguur niet meer uitkwam. Ik checkte meteen even bij Lau of ik mijn nachtelijke radio-avontuur niet had verzonnen. Ik heb namelijk geen foto’s gemaakt, behalve de twee selfies in deze post.

Het hele uur waarin ik te gast was kun je >> HIER << terugluisteren! Wat vind je?

Pick me, pick me!

Ik geloof dat ik mijn angst om in het openbaar te spreken hierbij definitief als ‘overwonnen’ mag bestempelen. Dit smaakt naar meer! Heb je een radioshow en vind je het gezellig als ik bij je aanschuif om te praten over schrijven (of over roze eenhoorns – stel me een vraag en ik babbel wel), stuur me dan even een mailtje! 🙂

Ik wil Deborah en Linda van VROEG heel hartelijk bedanken. O, en ook de receptionist met het engelengeduld, die me heel netjes uitlegde dat ik beter boven kon parkeren, waarna ik alsnog per ongeluk in de parkeergarage eindigde. *zucht*

Liefs,

Lis