Zelden tot nooit ben ik in staat mijn grote mond te houden. Het kostte dan ook flink wat moeite om het stil te houden toen ik afgelopen september mijn verhaal instuurde voor de legendarische korte verhalen-wedstrijd, de Harland Awards. Ik besloot niet aan de grote klok te hangen, want ik zag het wel gebeuren dat ik het van de daken schreeuwde en vervolgens tweehonderdste werd. Alleen gebeurde dat niet. Ik wón. TWEE KEER. Stopwoord van de avond: holy shit.

Ik was ‘s avonds zowaar op tijd, want ik zat in het middagprogramma al in een panel (‘Spannende, nieuwe stemmen’ samen met Jeroen van Unen, Kelly van der Laan en Tim Lommerse). Daarna pikte ik Martin op van het station en besloten we all you can eat-sushi te gaan bunkeren. Tip: ga nooit all you can eat-sushi bunkeren als er ook maar het allerkleinste kansje is dat je een paar uur later een prijs wint. Na twee rondes hielden we het voor gezien. Ik hees me in de krappe wc nog even in mijn lange zwarte jurk en tadááá, we vertrokken ruim op tijd naar de Rode Hoed.

#TeamLis

‘We moeten wel een goed plekje hebben,’ zei Martin op een alwetend toontje, ‘want jij gaat vanavond winnen.’

Ik moest lachen om zijn grenzeloze vertrouwen in mij. Al vanaf het moment dat hij mijn verhaal De vier stadia van verval had gelezen, was Martin #TeamLisGaatWinnen. Ik had niet zoveel verwachtingen. Hoop? Ja, natuurlijk. Op dezelfde manier als je op je zestiende hoopt dat je op straat wordt gescout door een modellenbureau. De kans bestaat, maar die is verwaarloosbaar klein.

Wacht even… ben ik dat?

Schuin voor mij zat een meneer in een blauw colbert, die bij de uitreiking van de NCSF-premie Erik Betten bleek te zijn. Martin en ik juichten mee voor zijn winst. De Feniksprijs ging naar Margriet du Maine en toen was het tijd om de Debuutprijs uit te reiken. De quotes uit het juryrapport gingen over een ‘klassiek spookverhaal’ en over dat de juryleden graag wilden weten ‘hoe het afliep. Wat is er aan de hand in dit huis?’

Bij die laatste zin sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Met grote ogen draaide ik me naar Martin, die als de Cheshire Cat grijnzend naar me zat te knikken. De debuutprijs ging naar De vier stadia van verval. Ik bleef Martin aankijken, die me uiteindelijk zo’n beetje van mijn stoel moest duwen. ‘Ga nou!’

Als een blij babyolifantje

Van tevoren hadden presentatoren Thomas Olde Heuvelt en Iris Compiet heel netjes uitgelegd wat er van je verwacht werd als je je prijs kwam halen. Podium op, drie zoenen, prijs in ontvangst nemen, fotomomentje en een speech van één minuut. Zelfs een kleuter kon het begrijpen. Maar dat was voordat de kleuter in kwestie een prijs had gewonnen. Struikelend over mijn eigen jurk stampte ik het trapje op, waarbij ik half over Iris heen viel en mijn prijs al drie-zoenen-uitdelend in ontvangst nam, het fotomomentje vergat en, ach, laten we over de speech maar even zwijgen. Dat had ik misschien beter ook kunnen doen.

Met klapperende tanden van de adrenaline ging ik veel minder dan een minuut later weer op mijn plek zitten. Het voelde alsof ik als een wervelwind over het podium was geraasd, om binnen vijftien seconden de award uit Thomas’ handen te trekken, iedereen te zoenen en al wauwelend weer van het podium te verdwijnen.

Besef

IK HAD DE DEBUUTPRIJS GEWONNEN! Van alle mensen die dit jaar voor het eerst aan de Harland Awards meededen, was ik het hoogst geëindigd. Mijn avond kon niet meer stuk. Mijn week. Mijn jaar! Giechelend als een idioot bevingerde ik mijn trofee. Ik voorzag dat er binnen vijf minuten geen schoon stukje glas meer op te vinden zou zijn.

Everything is awesome

Op het scherm verschenen de beste verhalen, van nummer 25 tot aan nummer 4. Er kwamen bekende namen langs en ik klapte enthousiast mee, zelfs voor mensen die ik niet kende. Want die moesten zich nu allemaal net zo uitgelaten voelen als ik. Waarschijnlijk waren ze nog hoger geëindigd ook, al kregen ze daar geen glazen beeldje voor. Wat een topavond! En wat was iedereen om me heen eigenlijk knap! En wat fijn dat mijn stoel niet kraakte! Sommige vriendinnen proberen me nog steeds aan het hardlopen te krijgen vanwege de runner’s high, maar ik geloof dat de winner’s high meer mijn soort drug is.

Blind vertrouwen

Mijn naam kwam niet langs en toen we bij 4 waren beland, zei ik goedgemutst tegen Martin: ‘Nou ja, 26 is ook een prima plek,’ precies op het moment dat hij zei: ‘Jij staat op 1.’

‘Je mag daar nu wel mee ophouden, hoor.’ Ik hield de glazen sculptuur omhoog. ‘Ik heb al een prijs.’

‘Ja, maar je wint ook de eerste.’ Martin haalde zijn schouders op, alsof hij er ook niks aan kon doen.

Margriet du Maine (die ook de Feniksprijs had gewonnen) kreeg de derde prijs. De tweede prijs was voor Jen Minkman. En de eerste prijs… Kregen we nog lang niet te horen, want dat is nou eenmaal hoe het werkt bij wedstrijden. Toen eindelijk Amerikaanse publisher en editor Ann Vandermeer op het podium klom, was ik in mijn hoofd al niet meer echt bezig met prijzen winnen, maar vooral met de vraag wanneer ik naar de wc zou kunnen, want mijn miniblaas liet van zich horen.

Gewonnen?

Plotseling voelde ik hoe de zenuwen in de zaal piekten. Ann was begonnen aan het jurycommentaar voorlezen van het winnende verhaal. Ze vertelde dat de jury soms gewalgd had, maar ook gefascineerd was. Dat het geen verhaal was dat je in ‘the wee hours of the night’ moest lezen, en… nou ja, ze zei nog veel meer, maar toen bulderde mijn bloed al zo hard in mijn oren en porde Martin zo hard in mijn zij dat ik niet zo heel veel meer in me opnam.

HOLY SHIT

Achteraf zei Ann dat ze samen met Thomas een hele tijd op mijn naam had geoefend, zodat ze hem niet zou verhaspelen. Ze liet het zelfs nog horen: haar uitspraak van ‘Lisette Jonkman’ grensde aan perfectie. Helaas merkte ik daar in eerste instantie maar bar weinig van, want zodra ze zei: ‘And the winner is… The four -’ begon ik al te piepen en naar het podium te rennen. De grijns die zich in mijn wangen etste weigerde de hele avond weg te gaan. Ik heb vandaag serieus spierpijn in mijn kaken van al het lachen. Maar jongens! Serieus! De eerste prijs!

Holy shit!

‘Holy shit,’ zei ik in de microfoon. Mijn stem galmde door de zaal en iedereen grinnikte. Ja Lis, heel eloquent.

Kotsen of huilen

Ik heb een applausje gevraagd voor Martin en ook eentje voor Lau, omdat het verhaal zonder hen niet zou zijn geweest wat het nu is. Ik vertelde over hoe Lau na het lezen zei: ‘Ik vind je wel een beetje eng, nu.’ En volgens mij heb ik ook nog iets gezegd over dat ik moest kotsen of huilen of misschien zelfs allebei.

De rest van de avond heb ik gelachen, gegild, geknuffeld en dat alles keer tien. Martin sleepte mijn awards én handtas mee, en maakte ook nog eens doorlopend foto’s zodat ik niet zou vergeten met wie ik allemaal gepraat had. Toen ik op een gegeven moment paniekerig riep: ‘O, ik moet mijn moeder nog bellen!’, zei hij: ‘Joh, die heb ik allang de foto’s gestuurd.’ Topper.

Wat een fantastische dag. Wat een fantastisch leven. AAAH!

De grote vraag die iedereen me stelde, was natuurlijk: waar kunnen we dat verhaal van je nou lezen?

Eh, nou, op dit moment nog nergens. Máár! Ik ben druk bezig met zorgen dat jullie het binnenkort wel allemaal kunnen lezen. Dus vreescht niet, landgeneuten! Binnenkort kunnen jullie ALLEMAAL De vier stadia van verval lezen. Ik houd jullie op de hoogte!

Sinds gisteravond heb ik een shitload aan felicitaties gekregen, van Zo. Ontzettend. Veel. Mensen. Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken. Er zijn niet genoeg superlatieven om te omschrijven hoe geweldig ik dit vind.

Dit is super.

Of moet ik zeggen: fantastisch?

Liefs,

Harland Awards: ik won de eerste prijs! WAT?